De laatste halte van bestsellerauteur Casey McQuiston gaat over de cynische August, die naar New York City verhuist. Ze gelooft niet in magie, het lot en de overdreven liefde uit de films. Maar dan ontmoet ze een geweldig meisje in de trein. De mysterieuze en charmante Jane weet August op te vrolijken. Er is alleen één groot probleem: Jane ziet er niet alleen uit als een rocker uit de jaren ’70, dat ís ze ook. Jane zit al jaren vast in de trein. August wil haar helpen, maar dan moet ze wel leren geloven in het onmogelijke.
De laatste halte van Casey McQuiston is een unieke roman met humor, romance én tijdreizen.
Mijn recensie – zonder spoilers
De laatste halte van Casey McQuiston is een supertoffe romcom met een tijdreiselement erin.
Jane en August zijn erg verschillende personages. Bovendien zijn er nog een hoop andere personages in dit boek, maar zij hebben allemaal een erg herkenbare, aparte persoonlijkheid. Zo was het nooit moeilijk om te weten wie welk personage was, want ze waren zo verschillend. Bovendien zit dit boek bomvol diversiteit, zowel op vlak van LGBTQ+ als op vlak van huidskleur en geloof. Het is altijd fijn om zo’n brede verzameling van personages tegen te komen in een boek.
Een van de beste aspecten van De laatste halte is de ‘queer found family trope’, dat betekent eigenlijk gewoon dat een groep LGBTQ+-personages die geen echte familie van elkaar zijn toch een soort van familie vormen. Hierin gaat het dan vooral over August en haar huisgenoten, maar het is zelfs nog een veel grotere familie dan dat. Het is altijd fantastisch om te lezen over zo’n familie en hoe ze elkaar steunen door dik en dun en er altijd voor elkaar zijn.
Om dieper in te gaan op de relatie tussen Jane en August is het ook weer belangrijk om te benadrukken hoe verschillend ze zijn, maar toch passen ze erg goed bij elkaar en vullen ze elkaar perfect aan. Zo heeft August een angststoornis maar is Jane juist een erg avontuurlijk persoon die August helpt om meer avontuurlijk te zijn. Puur omdat ze zo perfect bij elkaar passen en zo goed zijn voor elkaar, is het echt een relatie waarvoor je blijft juichen, het hele boek door. Je wil écht dat alles op het einde goed afloopt. Bovendien voelde de relatie tussen hen twee erg realistisch aan, ondanks het feit dat die helemaal ontstaan is op een metro.
Deze paragraaf kan gezien worden als een kleine spoiler, dus ga naar de volgende paragraaf als je absoluut niets meer wil weten over dit boek dan wat de korte inhoud zegt. Het enige romantische element in dit boek dat nogal wat vragen oproept, zijn de seksscènes op de metro. Ook al waren er geen (of amper) andere mensen op de metro tijdens die scènes, toch is het moeilijk om je erover heen te zetten dat ze op een metro zitten. Het geeft je echt een beetje rillingen als je er over nadenkt hoe onhygiënisch metro’s zijn en ik kan me absoluut niet voorstellen dat je daarop seks zou willen hebben, maar dat ligt misschien aan mij?
Het tijdreiselement in De laatste halte, was daarentegen wel perfect. Het is echt een supertof en origineel concept. Je apprecieert tijdens het lezen vooral dat de personages de grenzen ervan gaan opzoeken, maar ook dat ze een manier zoeken om het te verbreken. Daarnaast gaan de personages ook op zoek naar een verklaring voor waarom Jane vastzit op de metrolijn en de uiteindelijke verklaring is ook erg logisch. Het toont echt wel van schrijverstalent dat Casey McQuiston een sciencefictionelement als tijdreizen op zo’n logische en verklaarbare wijze kan schrijven.
Casey McQuiston heeft dus echt wel een talent voor schrijven, dat merk je ook aan het feit dat de zinnen en paragraven zo vlot lezen. Jammer genoeg vertragen de enorm lange hoofdstukken het leestempo wel serieus. Eén hoofdstuk is al snel 30+ bladzijden en als je dan altijd leest per hoofdstuk, zoals ik, weet je dat het altijd een enorme inzet is om even te lezen. Want je kan dan niet echt ‘even’ lezen, je bent al snel langer dan een half uur aan het lezen aan één hoofdstuk. Bovendien voelen de lange hoofdstukken vaak ook overbodig aan, ze hadden makkelijk opgesplitst kunnen worden in kortere hoofdstukken.
Daarnaast is er nog één element van het boek dat enkele vraagtekens doet oprijzen tijdens het lezen. Op een bepaald moment zegt August dat er tegenwoordig geen of amper nog racisme en homofobie bestaat. Dat is gewoon absoluut niet waar en komt heel vreemd over. Op geen enkel moment in het boek wordt die uitspraak gekaderd, of wordt er een reden gegeven waarom August dat denkt.
Maar voor de rest was De laatste halte echt gewoon een fantastisch fijn boek om te lezen dat vlot geschreven is en waardoor je als lezer echt eens New York City wil gaan bezoeken. Bovendien zit het boek vol LGBTQ+-geschiedenis en dat is zeker een onderwerp waar nog veel licht op geschenen moet worden. Dus dat De laatste halte dat op zo’n vlot geschreven manier doet en dat het ook zo natuurlijk verweven zit in het verhaal, maakt het alleen maar makkelijker om te lezen en om dus ook wat bij te leren over die specifieke geschiedenis.
Uiteindelijk gaf ik De laatste halte van Casey McQuiston vier sterren omdat ik echt wel genoten heb van het boek en er enkele supergoede elementen inzitten, maar anderzijds zijn er ook wel enkele puntjes van kritiek die ik niet kon overzien. Toch raad ik dit boek aan iedereen aan want je kan er als lezer veel uit leren.
*Bedankt aan VBK België en Zomer & Keuning voor het recensie-exemplaar, dat heeft echter geen invloed op mijn mening of de zaken die ik bespreek in deze recensie.*
margereads 