De Godden broers van Meg Rosoff is een tijdloze en onweerstaanbare YA-roman voor alle leeftijden. Dit is het verhaal van één prachtige zomer – de zomer waarin alles verandert.
In een vakantiehuis aan zee, in een grote, rommelige familie, kijkt één tiener toe hoe de rest van de familie de zwoele dagen doorbrengt met wijn drinken, spelletjes spelen en het plannen van een bruiloft. Maar dan verschijnen de Godden-broers: de onweerstaanbare, charmante, sexy Kit en de knorrige, stille Hugo. Opeens bevindt er zich een slang in dit paradijs – en de consequenties zullen verschrikkelijk zijn…
Mijn recensie – zonder spoilers
De Godden broers van Meg Rosoff is het perfecte boek om op een zomerse vakantieavond te lezen. Het boek speelt zich namelijk af tijdens één zomer. Bovendien is het boek nog geen 200 bladzijden, dus kan je het perfect in één avond uitlezen. Zeker omdat het boek, naast dat het zo kort is, ook nog eens erg snel leest, kan je het in no-time uithebben.
Soms wordt je als lezer wel uit het vlot lezende boek gehaald door enkele vreemde vertalingen. Die nemen erg hard weg van het leestempo, want soms moet je dan een zin enkele keren lezen voor je hem helemaal begrijpt. Zeker voor mensen die geen of niet goed Engels kunnen, lijken sommige van de vertalingen quasi onmogelijk om door hen begrepen te worden.
Zo werd ‘to study medicine’ vertaald naar ‘medicijnen studeren’, wat dus de meest letterlijke vertaling is die je kan hebben. Maar daarbij is de vertaling ook incorrect. Want het betekent eigenlijk geneeskunde studeren en die term wordt zowel in België als Nederland gebruikt, nergens wordt de term medicijnen studeren gebruikt. Bovendien impliceert deze vertaling dat het gaat over een studie rond medicijnen, ofwel farmaceutische wetenschappen, wat dus niet zo is, dus zullen er verschillende lezers zijn die het fout interpreteren. En natuurlijk kan je zeggen dat dit maar een detail is, maar zulke letterlijke vertalingen of vertalingsfouten komen echt onprofessioneel over. Zeker als ze, zoals bij het voorbeeld, eigenlijk iets anders betekenen dan wat er staat.
Doordat zo’n kort boek het verhaal vertelt van een hele zomer, zitten er vooral veel korte scènes en momentopnames in. Op zich is daar niets mis mee, alleen krijg je als lezer vaak niet de momentopnames te lezen die je ‘nodig’ hebt om het verhaal te geloven. Zo zei een van de personages op een bepaald punt tegen het hoofdpersonages dat hij die ‘fenomenaal vond’, maar als lezer ben je dan echt ‘van waar komt dit?’ omdat ze op dat punt misschien drie woorden met elkaar uitgewisseld hadden. Zo waren eigenlijk veel van de relaties en interacties tussen de personages niet echt geloofwaardig omdat je als lezer dus geen context krijgt om die zaken geloofwaardiger te maken.
Bovendien waren veel van de scènes die dan wél in het boek zaten, niet zo actievol en zelfs soms wat saai. Die scènes en momentopnames hadden veel beter vervangen kunnen worden door scènes die wat interessanter waren voor het plot en die de personages en de relaties tussen hen geloofwaardiger zouden maken. Nu heb je als lezer vooral de indruk dat de helft van het boek ‘buiten het boek’ gebeurt.
Wat wel een groot pluspunt is vanDe Godden broers is de manier waarop het verteld wordt. Als lezer weet je namelijk niet wie de verteller is. Je krijgt nooit een naam, gender, beschrijving van hoe die eruit ziet en zo verder. Als lezer kan je er dus echt een personage van maken en je eender wie voorstellen als het hoofdpersonages. En dat is een erg origineel concept dat ik nog nooit eerder zo heb gelezen.
Over het algemeen was De Godden broers zeker geen slecht boek. Het is een luchtig zomerboek dat makkelijk wegleest, maar er zijn zeker ook enkele punten die veel beter hadden gekund. Om die reden gaf ik het boek drie sterren.
*Bedankt aan VIB Young Adult om me een recensie-exemplaar van het boek op te sturen. Dat heeft echter geen invloed op mijn mening over het boek of op de zaken die in deze recensie staan.*
Wanneer Vivi Devereaux en Scarlett Winter gaan studeren aan de universiteit van Westerly, sluiten ze zich aan bij de ultra-exclusieve studentensociëteit Kappa Rho Nu. Kappa Rho Nu lijkt een sociëteit als alle andere, maar niets is minder waar. De ambitieuze, invloedrijke leden zijn heksen en ze noemen zichzelf de Raven.
Scarlett weet al haar hele leven dat ze een heks is. Ze moet en zal de nieuwe voorzitter van de sociëteit worden, net als haar moeder vroeger – maar Scarlett heeft een geheim dat haar ondergang kan betekenen.
Als een vijand uit het verleden van de Raven terugkeert, moeten Scarlett en Vivi ondanks een groeiende rivaliteit met elkaar samenwerken om te voorkomen dat de Raven ten onder gaan.
Mijn recensie – zonder spoilers
De raven is een erg spannend verhaal met een duister kantje dat supersnel leest.
Wanneer je De raven leest is de kans groot dat je er snel zult doorlezen. Het is namelijk een erg verslavend boek. Het is een spannend verhaal, waardoor je wil weten wat er als volgende gaat gebeuren en of alle personages nog wel oké zijn. Daarnaast zorgt het duistere kantje van het verhaal er ook voor dat je echt wel verder wil lezen.
Hoewel het boek wel snel leest, leest het helaas niet altijd even vlot. En dat lijkt een beetje te liggen aan de vertaling. Sommige woorden of termen werden net iets té letterlijk vertaald. Daarnaast werden er ook enkele woorden/termen vertaald waarvan we gewoon de Engelse versie in het Nederlands gebruiken, waardoor de vertaling naar het Nederlands heel vreemd las. Een voorbeeld is back-to-school, een term die quasi elke winkel in België en Nederland gebruikt voor hun marketing rond die tijd van het jaar. Back-to-school werd in het boek vertaald als weer-naar-school, een begrip dat ik persoonlijk nog nooit gehoord heb en dat dus (bijna) nooit gebruikt wordt in het Nederlands. Zo waren er nog wel enkele verschillende vertalingen die best vreemd aanvoelde en dat zorgde er dus voor dat het boek niet altijd even vlot las.
Daarnaast leest De raven ook wat jonger dan je verwacht. Het ene hoofdpersonage zit in het eerste jaar van de universiteit en is dus rond de 18 jaar en het andere hoofdpersonage zit in het derde jaar van de universiteit en is dus rond de 20 jaar. We zitten dus met personages aan de ‘oudere’ kant van YA, het verhaal las echter veel jonger waardoor je als lezer vaak vergeet dat de personages eigenlijk die leeftijden zouden moeten voorstellen. Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met een boek dat ‘jong’ leest, maar als daardoor je personages jonger aanvoelen dan ze zijn, is er wel een probleem. Nu, dat het boek jong leest, is niet iets dat je leest in de Engelse recensies van dit boek, dus ik denk dat het ook weer aan die vertaling kan liggen. Dat dus door bepaalde woordkeuzes en zinsconstructies het boek wat jonger leest in het Nederlands dan in het Engels.
Een ander ‘vreemd’ element aan dit boek is dat de personages zich niet consistent gedragen. Je leest het verhaal uit twee perspectieven, van Vivi en van Scarlett. Maar wanneer je bijvoorbeeld van Vivi’s perspectief over Scarlett las was Scarlett een helemaal ander persoon dat zich compleet verschillend gedroeg dan wanneer je vanuit Scarletts perspectief las over haarzelf. En natuurlijk kan iemand anders lijken vanuit een iemand anders’ perspectief, maar het was gewoon niet meer geloofwaardig dat die ‘twee Scarletts’ eigenlijk dezelfde zijn. Omgekeerd gelde dat ook voor Vivi, maar nog iets minder hard dan bij Scarlett.
Een laatste puntje dat vraagtekens oproept bij dit boek is de magie en hoe die precies werkt. Af en toe kreeg je wel een beetje informatie over hoe het werkt, maar na het lezen van het boek kan je moeilijk zeggen hoe het nu precies werkt. Want het ene moment hebben we tarotkaarten nodig om aan magie te kunnen doen, maar dan een ander moment niet meer. Waarom ze die ene keer wel tarotkaarten nodig hadden en die andere keer niet is nooit goed uitgelegd. Een ander voorbeeld is dat Scarlett ergens in het begin van het boek zegt dat magie gebruiken haar moe maakt, maar dan naar het einde toe maakt magie niemand meer moe. Het voelde dus nogal hard aan alsof de magie was wat het op dat moment in het verhaal moest zijn om ofwel conflict te creëren ofwel conflict op te lossen en er dus niet echt ‘regels’ zijn rond hoe die magie nu concreet werkt.
Wel een leuk punt van De raven is de diverse cast. In de sociëteit zitten meisjes van alle huidskleuren en dat is natuurlijk altijd een dik pluspunt.
Dus over het algemeen is De raven een divers boek dat erg spannend is, maar waar wel nog enkele werkpunten aan zijn die er beter niet ingezeten hadden. Daarom gaf ik het boek 3 sterren.
*Dankjewel aan L&M books en Blossom Books voor het recensie-exemplaar. Dat heeft echter geen invloed op mijn meningen rond dit boek of op de zaken die in deze recensie staan.*
Nora O’Malley heeft in haar leven al veel rollen gespeeld. Als dochter van een professionele oplichtster die foute, criminele mannen belazert, groeide ze op als haar moeders protegee. Maar toen haar moeder op een dag als een blok voor een van haar gevaarlijke doelwitten viel, wist Nora precies wat ze moest doen: ontsnappen.
Vijf jaar lang heeft Nora een perfect normaal leven weten te leiden, maar nu zal ze haar oude kunstjes weer onder het stof vandaan moeten halen. Ze heeft namelijk drie problemen:
#1: Haar ex-vriend betrapte haar met haar nieuwe vriendin, Iris. Ze waren allemaal vrienden, maar dat zou nu weleens kunnen veranderen. Au. #2: De ochtend nadat ze zijn betrapt moeten ze met z’n drieën naar de bank om geld dat ze hebben opgehaald voor het goede doel te storten. Dit blijkt niet alleen ontzettend ongemakkelijk te zijn, maar zelfs dodelijk, want: #3: Net nadat ze de bank in zijn gelopen, komen er twee overvallers binnen.
De overvallers mogen misschien gevaarlijk zijn, Nora heeft meer lef in haar pink dan de twee in hun hele lijf. En ze hebben geen idee wie ze daadwerkelijk gegijzeld hebben…
Mijn recensie – zonder spoilers
Mijn vele gezichten van Tess Sharpe is een erg origineel verhaal waar je doorleest als een trein omdat je het boek gewoon niet kan neerleggen.
Heb je al ooit gelezen over moeder en dochter die samen een reeks mannen oplichten? Heb je al ooit gelezen over een groepje tieners die per ongeluk een bankoverval meemaken en moeten proberen de overvallers slimmer af te zijn? Heb je dan al ooit een boek gelezen waar allebei die elementen inzitten? Ik dacht het niet, en net daarom is Mijn vele gezichten zo’n origineel verhaal, het is echt nog nooit eerder gedaan.
Zoals de elementen hierboven misschien al doen uitschijnen, is het een erg spannend verhaal waarbij veel op het spel staat. Dat zorgt ervoor dat je het boek gewoon niet kan neerleggen wanneer je het leest. Je moet weten wat er als volgende gaat gebeuren en of het wel goed komt met alle personages. Enerzijds doordat het zo’n spannend boek is dat je moeilijk kan neerleggen, leest het boek erg snel. Maar anderzijds leest het ook snel doordat het gewoon erg vlot geschreven is, er zijn geen vervelende zinsconstructies, woorden die niet logisch zijn en zo verder. En dat komt niet vaak voor bij vertaalde boeken, dus de vertaler heeft fantastisch werk verricht. Bovendien heeft het boek redelijk korte hoofdstukken, wat ook altijd wat vlotter leest dan van die ellelange hoofdstukken.
De representatie in dit boek was echt fantastisch. Het hoofdpersonage Nora is biseksueel, net als haar vriendin Iris. Daarnaast heeft Iris ook endometriose, een aandoening waardoor je onder andere erg pijnlijke menstruaties hebt. Dat eerste, LGBTQ+-representatie, komt steeds vaker voor, wat je alleen maar kan toejuichen, zeker als het op zo’n correcte en realistische manier gedaan wordt als in Mijn vele gezichten. Dat tweede, endometrioserepresentatie, komt amper voor in boeken. Het was dus fantastisch om te zien dat het in dit boek wel besproken wordt, want er lijden ongeveer 1 op de 10 vrouwen aan endometriose. Een onderwerp dat dringend meer aandacht verdient, dus.
Naast de geweldige representatie in Mijn vele gezichten, zijn ook de relaties tussen de personages erg goed gedaan. Je zit natuurlijk met een interessant groepje personages, Nora, haar ex-vriend en haar huidige vriendin zitten samen vast in die bank. Dat zorgt natuurlijk voor een beetje wrevel, maar dat was op een erg geloofwaardige manier gedaan. Daarnaast is ook de relatie tussen Nora en Iris erg realistisch.
Waar de relaties en de personages erg geloofwaardig en realistisch waren, waren enkele elementen van de verhaallijn dat wat minder. Soms liep er bijvoorbeeld iets net wat te vlot, of wist iemand net toevallig de oplossing voor hun probleem. Dus helemaal realistisch was het niet altijd.
Maar ondanks die kleine elementen die het niet helemaal realistisch maken, blijft het een erg leuk en spannend boek dat enorm vlot leest. Daarom gaf ik Mijn vele gezichten van Tess Sharpe 4.5 sterren.
*Dankjewel aan Moon Young Adult en Overamstel om me een recensie-exemplaar van dit boek op te sturen. Dat heeft echter geen invloed op mijn mening rond dit boek of de zaken die in deze recensie staan.*
De laatste halte van bestsellerauteur Casey McQuiston gaat over de cynische August, die naar New York City verhuist. Ze gelooft niet in magie, het lot en de overdreven liefde uit de films. Maar dan ontmoet ze een geweldig meisje in de trein. De mysterieuze en charmante Jane weet August op te vrolijken. Er is alleen één groot probleem: Jane ziet er niet alleen uit als een rocker uit de jaren ’70, dat ís ze ook. Jane zit al jaren vast in de trein. August wil haar helpen, maar dan moet ze wel leren geloven in het onmogelijke.
De laatste halte van Casey McQuiston is een unieke roman met humor, romance én tijdreizen.
Mijn recensie – zonder spoilers
De laatste halte van Casey McQuiston is een supertoffe romcom met een tijdreiselement erin.
Jane en August zijn erg verschillende personages. Bovendien zijn er nog een hoop andere personages in dit boek, maar zij hebben allemaal een erg herkenbare, aparte persoonlijkheid. Zo was het nooit moeilijk om te weten wie welk personage was, want ze waren zo verschillend. Bovendien zit dit boek bomvol diversiteit, zowel op vlak van LGBTQ+ als op vlak van huidskleur en geloof. Het is altijd fijn om zo’n brede verzameling van personages tegen te komen in een boek.
Een van de beste aspecten van De laatste halte is de ‘queer found family trope’, dat betekent eigenlijk gewoon dat een groep LGBTQ+-personages die geen echte familie van elkaar zijn toch een soort van familie vormen. Hierin gaat het dan vooral over August en haar huisgenoten, maar het is zelfs nog een veel grotere familie dan dat. Het is altijd fantastisch om te lezen over zo’n familie en hoe ze elkaar steunen door dik en dun en er altijd voor elkaar zijn.
Om dieper in te gaan op de relatie tussen Jane en August is het ook weer belangrijk om te benadrukken hoe verschillend ze zijn, maar toch passen ze erg goed bij elkaar en vullen ze elkaar perfect aan. Zo heeft August een angststoornis maar is Jane juist een erg avontuurlijk persoon die August helpt om meer avontuurlijk te zijn. Puur omdat ze zo perfect bij elkaar passen en zo goed zijn voor elkaar, is het echt een relatie waarvoor je blijft juichen, het hele boek door. Je wil écht dat alles op het einde goed afloopt. Bovendien voelde de relatie tussen hen twee erg realistisch aan, ondanks het feit dat die helemaal ontstaan is op een metro.
Deze paragraaf kan gezien worden als een kleine spoiler, dus ga naar de volgende paragraaf als je absoluut niets meer wil weten over dit boek dan wat de korte inhoud zegt. Het enige romantische element in dit boek dat nogal wat vragen oproept, zijn de seksscènes op de metro. Ook al waren er geen (of amper) andere mensen op de metro tijdens die scènes, toch is het moeilijk om je erover heen te zetten dat ze op een metro zitten. Het geeft je echt een beetje rillingen als je er over nadenkt hoe onhygiënisch metro’s zijn en ik kan me absoluut niet voorstellen dat je daarop seks zou willen hebben, maar dat ligt misschien aan mij?
Het tijdreiselement in De laatste halte, was daarentegen wel perfect. Het is echt een supertof en origineel concept. Je apprecieert tijdens het lezen vooral dat de personages de grenzen ervan gaan opzoeken, maar ook dat ze een manier zoeken om het te verbreken. Daarnaast gaan de personages ook op zoek naar een verklaring voor waarom Jane vastzit op de metrolijn en de uiteindelijke verklaring is ook erg logisch. Het toont echt wel van schrijverstalent dat Casey McQuiston een sciencefictionelement als tijdreizen op zo’n logische en verklaarbare wijze kan schrijven.
Casey McQuiston heeft dus echt wel een talent voor schrijven, dat merk je ook aan het feit dat de zinnen en paragraven zo vlot lezen. Jammer genoeg vertragen de enorm lange hoofdstukken het leestempo wel serieus. Eén hoofdstuk is al snel 30+ bladzijden en als je dan altijd leest per hoofdstuk, zoals ik, weet je dat het altijd een enorme inzet is om even te lezen. Want je kan dan niet echt ‘even’ lezen, je bent al snel langer dan een half uur aan het lezen aan één hoofdstuk. Bovendien voelen de lange hoofdstukken vaak ook overbodig aan, ze hadden makkelijk opgesplitst kunnen worden in kortere hoofdstukken.
Daarnaast is er nog één element van het boek dat enkele vraagtekens doet oprijzen tijdens het lezen. Op een bepaald moment zegt August dat er tegenwoordig geen of amper nog racisme en homofobie bestaat. Dat is gewoon absoluut niet waar en komt heel vreemd over. Op geen enkel moment in het boek wordt die uitspraak gekaderd, of wordt er een reden gegeven waarom August dat denkt.
Maar voor de rest was De laatste halte echt gewoon een fantastisch fijn boek om te lezen dat vlot geschreven is en waardoor je als lezer echt eens New York City wil gaan bezoeken. Bovendien zit het boek vol LGBTQ+-geschiedenis en dat is zeker een onderwerp waar nog veel licht op geschenen moet worden. Dus dat De laatste halte dat op zo’n vlot geschreven manier doet en dat het ook zo natuurlijk verweven zit in het verhaal, maakt het alleen maar makkelijker om te lezen en om dus ook wat bij te leren over die specifieke geschiedenis.
Uiteindelijk gaf ik De laatste halte van Casey McQuiston vier sterren omdat ik echt wel genoten heb van het boek en er enkele supergoede elementen inzitten, maar anderzijds zijn er ook wel enkele puntjes van kritiek die ik niet kon overzien. Toch raad ik dit boek aan iedereen aan want je kan er als lezer veel uit leren.
*Bedankt aan VBK België en Zomer & Keuning voor het recensie-exemplaar, dat heeft echter geen invloed op mijn mening of de zaken die ik bespreek in deze recensie.*
Het enige wat de twaalfjarige Marinka wil, is een vriend. Een echte vriend. Niet zoals haar huis op kippenpoten. Oké, het huis kan tikkertje en verstoppertje spelen, maar Marinka verlangt naar een mensenvriend. Iemand met wie ze kan praten en waar ze geheimen mee kan delen. Maar dat is moeilijk als je oma een Jaga is, een bewaker die doden naar het hiernamaals begeleidt. Het is nóg moeilijker als je in een huis woont dat over de hele wereld heen zwerft… En nog erger: Marinka wordt getraind om een Jaga te worden. Dat betekent geen school, geen feestjes – en geen speelkameraadjes die langer dan een dag in haar leven blijven.
Wanneer Marinka de kans krijgt om een echte vriend te maken, overtreedt ze alle regels… met verschrikkelijke gevolgen. Haar geliefde oma verdwijnt op mysterieuze wijze, en het is aan Marinka om haar terug te vinden – ook als dit betekent dat ze een gevaarlijke reis naar het hiernamaals moet maken.
Mijn recensie – zonder spoilers
Het huis op kippenpoten is een heerlijk boek waar je in geen tijd doorleest én dat vol zit met prachtige lessen voor jonge en oude lezers.
Sophie Anderson heeft met Marinka zo een herkenbaar jong meisje neergezet. Marinka weet wat ze wil en zal soms ook eerder egoïstische keuzes maken om te krijgen wat ze wil, maar anderzijds offert ze ook veel op om te zijn wie anderen willen dat ze is. Zo lopen er een hoop 12-jarige meisjes, en jongens rond, die dus veel (over zichzelf) kunnen leren uit dit boek. Baba is ook een erg herkenbaar personage, ze is een zorgende grootmoeder die veel doet voor haar kleinkind maar wel duidelijke grenzen en regels heeft waar ze op staat. Aan de hand van Baba kunnen kinderen het standpunt van hun (groot)ouder(s) leren begrijpen, maar ook (groot)ouders zelf kunnen van Baba wel enkele dingen leren.
Zo zitten de personages, en ook het verhaal dus, vol met lessen voor jong en oud. Gelukkig liggen die lessen er niet te vingerdik op, waardoor het nooit lijkt alsof het boek moraliserend wil overkomen. Het is gewoon het verhaal van Marinka en Baba en daar valt wel wat uit te leren, zonder meer.
Sophie Anderson vertelt het verhaal van Marinka en Baba zo vloeiend, het lijkt net of het echt gebeurd is. Het huis op kippenpoten is dan ook een boek waar je in enkele uurtjes doorheen bent, voor je het weet is het al uit. Het is dus zeker een aanrader voor kinderen, of jongeren, die niet graag lezen of wat moeite hebben met lezen, omdat het zo snel voorbijvliegt.
Bovendien is het verhaal makkelijk geschreven en helemaal niet moeilijk om te volgen, ondanks dat het toch over een cultuur gaat waar je misschien niet veel over weet. Het aantal ‘vreemde’ woorden in het boek worden beperkt tot het minimum en staan allemaal uitgelegd op het einde van het boek. Op die manier kan je dus, naast een nieuwe cultuur, ook enkele woorden bijleren.
In Het huis op kippenpoten staan ook enkele prachtige tekeningen die echt wat toevoegen aan het verhaal en het verhaal helemaal tot leven brengen. Het aantal tekeningen is wel beperkt, dus het is zeker geen prentenboek, eerder een verhaal met enkele tekeningen.
Ik gaf Het huis op kippenpoten van Sophie Anderson 4 sterren. Ik raad het boek aan kinderen en jongeren aan die houden van verhalen met een tikkeltje magie, die graag bijleren over een nieuwe cultuur en die misschien niet even graag lezen, maar ook voor kinderen en jongeren die wél van lezen houden, is dit een superleuk boek!
Noem geen namen is de indrukwekkende roman van historicus en presentator Astrid Sy over drie jonge vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog Joodse kinderen uit handen van de nazi’s redden. Astrid kwam op het idee voor dit boek toen ze las over de moedige jonge vrouwen en mannen die in de oorlog betrokken waren bij het smokkelen van opgepakte Joodse kinderen in de Crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam.
Rosie is kinderverzorgster en woont bij haar ouders in Amsterdam-Oost, een levendige Joodse buurt. Kaat studeert rechten en is lid van het Amsterdamse studentencorps. Wanneer de oorlog uitbreekt, moet Rosie een moeilijke keuze maken: blijft ze bij haar ouders of gaat ze de kinderen van opgepakte Joden helpen? Kaat komt in aanraking met een studentengroep die zich het Utrechts Kindercomité noemt. Daar leert ze Josephine kennen. Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Wat volgt is een lange, gevaarlijke weg die begint bij een crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.
Mijn recensie – zonder spoilers
Noem geen namen is zonder twijfel een boek dat je moeilijk uit je hoofd krijgt nadat je het gelezen hebt. Indrukwekkend is zelfs nog een understatement, het verhaal en de personages blijven gewoon echt door je hoofd spoken. Zeker omdat je weet dat het verhaal en de personages gebaseerd zijn op echte mensen en dingen die echt gebeurd zijn.
Laten we beginnen bij de personages: Kaat, Josephine en Rosie. De korte inhoud van het boek doet uitschijnen dat het boek draait rond deze drie jonge vrouwen. Maar enerzijds het is veel meer dan dat: je leert een hoop verschillende personages kennen waarvan meer dan de helft je hart steelt omdat het zulke gepassioneerde personages zijn die net echt aanvoelen. Anderzijds volgt het boek eigenlijk alleen de perspectieven van Kaat en Rosie. Na het lezen van het nawoord is wel duidelijk waarom: de echte vrouwen waarop Kaat en Rosie geïnspireerd zijn, leven nog steeds en heeft auteur Astrid Sy uitgebreid geïnterviewd, de vrouw waar Josephine op gebaseerd is heeft Astrid Sy helaas niet kunnen interviewen. Je merkt wel absoluut niet dat ze die vrouw nooit heeft kunnen interviewen aan het boek zelf, behalve dan aan die verdeling van perspectieven. Ook dat is niet per se storend, maar als je het niet op voorhand weet, ga je je wel half het boek afvragen wanneer je het perspectief van Josephine nu eens te lezen krijgt.
Het verhaal van Rosie, Kaat en Josephine die, samen met nog een hoop andere mensen, Joodse kinderen redden van deportatie is hartverwarmend en hartverscheurend tegelijkertijd. Noem geen namen is hartverwarmend omdat je een hele reeks jonge mensen leert kennen die hun eigen leven op het spel zetten om kinderen te redden die de meeste van hen niet eens persoonlijk kennen. Nog meer omdat alle personages zo ver gaan om die kinderen in veiligheid te brengen. Maar daar komt dan ook de hartverscheurende keerzijde: niet elk plan van de studenten loopt altijd even vlot, wat erg zware gevolgen heeft. Die zware gevolgen zullen er meermaals voor zorgen dat je tranen over je wangen voelt rollen (of toch als je snel huilt zoals ik).
Noem geen namen is erg vlot geschreven, in no time ben je door het hele boek. Meer nog: je hebt nog niet door dat je een boek aan het lezen bent. Astrid Sy zegt in haar nawoord dat ze twijfelde om dit boek te schrijven omdat ze ‘geen schrijfster’ is, maar dat is absoluut niet waar! Astrid Sy is zo’n getalenteerde schrijfster die met je met enkele zinnen kan laten lachen of huilen, en dat kan zeker niet elke auteur.
Noem geen namen van Astrid Sy krijg van mij vijf welverdiende sterren en ik raad het boek absoluut aan iedereen aan! Maar hou wel zakdoekjes bij de hand…
Heel erg bedankt VIB Young Adult en LS Amsterdam om me een recensie-exemplaar van dit boek op te sturen. Dat heeft echter geen invloed op mijn mening over het boek of de zaken die ik hierboven geschreven heb.
A queer retelling of “The Firebird,” a Russian folktale.
When twin heirs are born in Tourin, their fates are decided at a young age. While Izaveta remained at court to learn the skills she’d need as the future queen, Asya was taken away to train with her aunt, the mysterious Firebird, who ensured magic remained balanced in the realm.
But before Asya’s training is completed, the ancient power blooms inside her, which can mean only one thing: the queen is dead, and a new ruler must be crowned.
As the princesses come to understand everything their roles entail, they’ll discover who they can trust, who they can love—and who killed their mother.
My review – spoiler-free
These Feathered Flames is a wonderful fantasy book filled with action, family relationships, scheming and court politics. The book is able to make a perfect combination of all of those things. These Feathered Flames was never boring because of how action packed it is. Action/fight scenes were alternated with people betraying one another, by characters scheming and deciding what steps they’re going to take next.
The story was also quite fast paced, which makes it very easy to read. But it especially makes you want to read on and on and on. The book reads so quickly, that you don’t notice you’re reading an almost 500 page book. The writing is easy to read and makes sure that all elements are smoothly interwoven with eachother. The amazing plot twits also make sure you want to continue on reading!
The characters in this book, esepcially the two main characters, are very interesting to read from. They’re all very distinct from one another, which makes it easy to know who’s who, even though there are quite a lot of characters. The relationships between the characters were done so well as well. The family bonds, the friendships and the loving relationships were all very believable. It’s also fun to read a fantasy book where romance is only a small part of the book, because so many fantasy books these days have a huge romance plotline. It’s nice to have a bit of variation from that.
The world in These Feathered Flames is also easy to understand, but that doesn’t make it less of an amazing fantasy world. The firebird is an interesting creature and this book makes you want to read more about the original folktale and makes you want to read more retellings of that folktale. It’s once again nice to see something that isn’t done often: a retelling of the firebird story. It sometimes seems like the same tales get retold over and over again, especially when it comes to Russian tales, so it’s nice to discover a new folktale, that you might not have known, through this book.
Overall I highly recommend These Feathered Flames if you’re a fan of fantasy books filled with court politics and unique creatures, that for once doesn’t have a huge focus on love.
*I was gifted an e-arc of this book by the publisher, but that doesn’t influence my opinion or the things stated in this review. Thank you so much for the arc, Harper360YA!*
De tweede stem gaat over de onzekere Mette, die haar draai probeert te vinden op een nieuwe middelbare school. Als ze besluit zich aan te sluiten bij een musicalgroepje gaat het steeds beter. Iedereen is gek op haar zang (ze krijgt zelfs de hoofdrol!) en ze mag de regisseur helpen met het begeleiden van jongere toneelspelers.
Maar dan komt er ineens een nieuwe zangdocent, eentje die Mette nog kent van haar vorige school en die ze hoopte nooit meer tegen te komen. De zangdocent is zelfs een van de redenen geweest dat Mette heeft besloten van school te wisselen. Wat is er gebeurd? En kan Mette het verleden achter zich laten?
Mijn recensie – zonder spoilers
De tweede stem was zo’n fijn boek om te lezen! Allereerst is het hoofdpersonage, Mette, een heel herkenbaar persoon. Ze is verlegen, maar toch ambitieus en gaat ook echt voor wat ze wil, een combinatie van persoonlijkheidskenmerken die je niet vaak ziet in boeken, maar wel degelijk bestaan in het echt. De rest van de personage waren ook erg realistisch, hoewel er hier en daar al eens een beetje een stereotiep personage inzat, stoorde dat niet echt, omdat het nog steeds realistische personages waren die meer waren dan hun stereotype.
Naast de personages, zat ook de verhaallijn erg goed in elkaar. Er is afwisseling tussen het heden en het verleden. Die afwisseling is erg goed gedaan, want je komt altijd net de informatie te weten die de vragen verklaard waar je nog maar net mee zit. Je moet dus nooit lang op je honger blijven zitten om antwoorden te krijgen.
Vooral het thema rond grensoverschrijdend gedrag is erg goed gedaan in dit boek. Wanneer je een boek leest over grensoverschrijdend gedrag, zijn dat meestal de ‘extreme’ verhalen, die uiteraard ook verteld moeten worden. Maar het is zeker nodig dat de minder extreme verhalen ook verteld worden, want het is nog steeds grensoverschrijdend gedrag, ook al is het niet seksueel getint. Zeker omdat dit boek gericht is aan tieners en jongeren, is het een belangrijk boek om op de markt te hebben rond dat thema.
De tweede stem is een boek waar iedereen zal doorvliegen, of je nu graag leest of niet, of je nu veel leest of niet. Maakt niet uit, dit boek leest als een trein. De tweede stem is dan ook onderdeel van de Blossom Books shorties reeks, een reeks van korte boeken voor jongeren die niet graag lezen of niet graag dikke boeken lezen. Het boek is dus onder de 200 bladzijden. Daarnaast leest het boek ook gewoon erg snel dankzij de vlotte schrijfstijl van auteur Elin Meijen. Het verhaal gaat erg snel en er zijn geen ‘opvulscènes’. Soms ging het verhaal zelfs iets té snel, maar dat is te vergeven omdat de opzet van de shortiesreeks wel is om korte, snelle en makkelijk te lezen boeken op de markt te brengen en in dat opzet is De tweede stem zeker geslaagd.
Of je nu graag leest of niet, of je wil eens een dun boek lezen tussen alle dikke boeken door, of je wil gewoon een fantastisch verhaal lezen, dan raad ik De tweede stem zeker aan!
*Ik heb een recensie-exemplaar van dit boek ontvangen van de uitgeverij, maar dat beïnvloedt mijn mening of de zaken die in deze recensie geschreven zijn niet. Bedankt aan L&M books en Blossom Books voor het exemplaar!*
Johanna Palmer is very much over relationships. After a scarring experience her freshman year of college, she’s decided she would much rather have something fun than something serious.
Her best friend Miller has seen it all—the tears, the parties, the drunken phone calls at four in the morning when she needed a ride. In fact, there might be several things Miller saw that Jo herself can’t remember. Things Miller can’t forget.
With the whirlwind of senior year underway, Jo just wants to move on, get her degree, and land her dream job. But her past might not be as easy to outrun as she’d hoped.
My review – spoiler-free
The Anti-Relationship year is such a delight to read. First and foremost the book reads like a train. When picking it up, you’ll fly through it in no time. The fact that this book is right around 300 pages also helps with the flying through it. Nevertheless it never feels like the story is too rushed or like you’re missing pieces from the story.
Another delight about this book are the tropes that are used in here: dual timeline, friends to lovers and a few other ones that might be a bit spoilery to mention here. Especially the friends to lovers trope is not very popular at the moment (I mean *everything* is enemies to lovers these days) so it was such a nice refresher to read a book with this trope because this trope brings so much yearning and honestly how can you not love yearning in a romance book?!
The dual timeline is also just done so very well! There’s some nice foreshadowing done in both of the timelines for things that have yet to come in the other timeline. You can also clearly see character development between the two timelines. Since the two timelines are freshmen year and senior year of college (for my fellow non-US readers: the first and last year of your Bachelor’s degree) there had to be some differences between the way the characters behave because let’s be honest there is quite a big difference between an 18 year old and a 21/22 year old. And that was very clear in this book. The dual timeline is honestly just done so immaculately well.
Lastly, but definitely not least, the characters in this book. You really can’t not love them! Miller is the type of guy every single girl (or guy) deserves. All of the characters in this book feel so real, like you’re reading someone’s diary. When reading the book you can really feel all of their emotions.
On top of all that, this is just a great book for both experienced NA/romance readers, because it doesn’t use the most used tropes, but it’s also a perfect read for people trying to dip their toes in the NA/romance genre because it’s not super heavy on the smut and because it’s a book you’ll fly through in no time. It’s basically just a must-read for everyone!
I was gifted an e-arc of this book by the author but that doesn’t influence my opinion or anything said in this review.
Hello there my loves! Today’s blog post will be all about finishing series. As you me know it’s one of my 2021 book related goals to get my ‘currently reading series’ down to 15. I’ll need to finish more than five series for that, but these five series have the highest priority to be read in 2021. So, let’s go!
1. The Broken Earth Trilogy by N.K. Jemisin
The Broken Earth Trilogy consists of The Fifth Season, The Obelisk Gate and The Stone Sky.
I’ve read the first two books so far, I did start 2021 with only the first book read. It’s such a clever series. Considering I only have one book left, I really should be able to finish it in the next 10 months.
Premise of The Fifth Season:
This is the way the world ends. Again. Three terrible things happen in a single day. Essun, a woman living an ordinary life in a small town, comes home to find that her husband has brutally murdered their son and kidnapped their daughter. Meanwhile, mighty Sanze — the world-spanning empire whose innovations have been civilization’s bedrock for a thousand years — collapses as most of its citizens are murdered to serve a madman’s vengeance. And worst of all, across the heart of the vast continent known as the Stillness, a great red rift has been torn into the heart of the earth, spewing ash enough to darken the sky for years. Or centuries.
Now Essun must pursue the wreckage of her family through a deadly, dying land. Without sunlight, clean water, or arable land, and with limited stockpiles of supplies, there will be war all across the Stillness: a battle royale of nations not for power or territory, but simply for the basic resources necessary to get through the long dark night. Essun does not care if the world falls apart around her. She’ll break it herself, if she must, to save her daughter.
2. Grace & Fury duology by Tracy Banghart
The Grace and Fury duology consists of Gracy & Fury and Queen of Ruin.
It’s been over a year since I read the first book but I do remember flying through that book and thoroughly enjoying it. I’ve also owned the second book for about a year now, so it’s really time to read that this year, for sure considering it’s on my March TBR. Although I’ll do have to refresh my mind a bit on the things that happened in the first book…
Premise of Grace & Fury:
In a world where women have no rights, sisters Serina and Nomi Tessaro face two very different fates: one in the palace, the other in prison. Serina has been groomed her whole life to become a Grace – someone to stand by the heir to the throne as a shining, subjugated example of the perfect woman. But when her headstrong and rebellious younger sister, Nomi, catches the heir’s eye, it’s Serina who takes the fall for the dangerous secret that Nomi has been hiding.
Now trapped in a life she never wanted, Nomi has only one way to save Serina: surrender to her role as a Grace until she can use her position to release her sister. This is easier said than done. A traitor walks the halls of the palace, and deception lurks in every corner. But Serina is running out of time, imprisoned on an island where she must fight to the death to survive and one wrong move could cost her everything.
3. Cursebreakers trilogy by Brigid Kemmerer
The Cursebreakers Trilogy consists of A Curse So Dark and Lonely, A Heart So Fierce and Broken and A Vow So Bold and Deadly.
Once again a series where I only have the last book left to read. The books in this series are so easy to get through and very addicting. I even preordered that last book, so there’s really no excuse for me to not finish this series in the upcoming 10 months.
Premise of A Curse So Dark And Lonely:
Fall in love, break the curse. Cursed by a powerful enchantress to repeat the autumn of his eighteenth year, Prince Rhen, the heir of Emberfall, thought he could be saved easily if a girl fell for him. But that was before he turned into a vicious beast hell-bent on destruction. Before he destroyed his castle, his family, and every last shred of hope.
Nothing has ever been easy for Harper. With her father long gone, her mother dying, and her brother constantly underestimating her because of her cerebral palsy, Harper learned to be tough enough to survive. When she tries to save a stranger on the streets of Washington, DC, she’s pulled into a magical world.
Break the curse, save the kingdom. Harper doesn’t know where she is or what to believe. A prince? A curse? A monster? As she spends time with Rhen in this enchanted land, she begins to understand what’s at stake. And as Rhen realizes Harper is not just another girl to charm, his hope comes flooding back. But powerful forces are standing against Emberfall . . . and it will take more than a broken curse to save Harper, Rhen, and his people from utter ruin.
4. Shades of Magic trilogy by V.E. Schwab
The Shades of Magic trilogy by V.E. Schwab consists of A Darker Shade of Magic, A Gathering of Shadows and a Conjuring of Light.
Would you look at that, a series of which I’ve only read the first book. On top of that the second and third book in this series are quite chonky. But I have high hopes that I can finish this series in 2021 because Schwab’s books are so easy to read. On top of that I have the second book on my March TBR, so it will happen.
Premise of A Darker Shade of Magic:
Kell is one of the last Antari—magicians with a rare, coveted ability to travel between parallel Londons; Red, Grey, White, and, once upon a time, Black.
Kell was raised in Arnes—Red London—and officially serves the Maresh Empire as an ambassador, traveling between the frequent bloody regime changes in White London and the court of George III in the dullest of Londons, the one without any magic left to see. Unofficially, Kell is a smuggler, servicing people willing to pay for even the smallest glimpses of a world they’ll never see. It’s a defiant hobby with dangerous consequences, which Kell is now seeing firsthand.
After an exchange goes awry, Kell escapes to Grey London and runs into Delilah Bard, a cut-purse with lofty aspirations. She first robs him, then saves him from a deadly enemy, and finally forces Kell to spirit her to another world for a proper adventure. Now perilous magic is afoot, and treachery lurks at every turn. To save all of the worlds, they’ll first need to stay alive.
5. A Song of Ice and Fire by George R.R. Martin
A Song of Ice and Fire consists of A Game of Thrones, A Clash of Kings, A Storm of Swords, A Feast for Crows and A Dance With Dragons. The last two books The Winds of Winter and A Dream of Sping haven’t been published yet and also don’t have an official publication date.
Let’s save the best for last, or rather the longest. I’ve been reading this series since mid 2017, so I guess it really is time to finish the books that are out. I have two books left, well technically three since with the editions I have the last book is split into two books. I would say I procrastinate finishing this series almost as well as George RR Martin procrastinates writing the last book, but that’s not true, A Dance with Dragons came out 10 years ago, so he wins. Anyway I NEED TO FINISH THIS SERIES.
Premise of A Game of Thrones:
Long ago, in a time forgotten, a preternatural event threw the seasons out of balance. In a land where summers can last decades and winters a lifetime, trouble is brewing. The cold is returning, and in the frozen wastes to the north of Winterfell, sinister and supernatural forces are massing beyond the kingdom’s protective Wall. At the center of the conflict lie the Starks of Winterfell, a family as harsh and unyielding as the land they were born to. Sweeping from a land of brutal cold to a distant summertime kingdom of epicurean plenty, here is a tale of lords and ladies, soldiers and sorcerers, assassins and bastards, who come together in a time of grim omens.
Here an enigmatic band of warriors bear swords of no human metal; a tribe of fierce wildlings carry men off into madness; a cruel young dragon prince barters his sister to win back his throne; and a determined woman undertakes the most treacherous of journeys. Amid plots and counterplots, tragedy and betrayal, victory and terror, the fate of the Starks, their allies, and their enemies hangs perilously in the balance, as each endeavors to win that deadliest of conflicts: the game of thrones.
So that’s it, my top priority series to finish this year. Let’s see if I finally finish A Song of Ice and Fire because it’s been a goal to finish that series for the third year in a row now… Oops?
margereads 