Wanneer Vivi Devereaux en Scarlett Winter gaan studeren aan de universiteit van Westerly, sluiten ze zich aan bij de ultra-exclusieve studentensociëteit Kappa Rho Nu. Kappa Rho Nu lijkt een sociëteit als alle andere, maar niets is minder waar. De ambitieuze, invloedrijke leden zijn heksen en ze noemen zichzelf de Raven.
Scarlett weet al haar hele leven dat ze een heks is. Ze moet en zal de nieuwe voorzitter van de sociëteit worden, net als haar moeder vroeger – maar Scarlett heeft een geheim dat haar ondergang kan betekenen.
Als een vijand uit het verleden van de Raven terugkeert, moeten Scarlett en Vivi ondanks een groeiende rivaliteit met elkaar samenwerken om te voorkomen dat de Raven ten onder gaan.
Mijn recensie – zonder spoilers
De raven is een erg spannend verhaal met een duister kantje dat supersnel leest.
Wanneer je De raven leest is de kans groot dat je er snel zult doorlezen. Het is namelijk een erg verslavend boek. Het is een spannend verhaal, waardoor je wil weten wat er als volgende gaat gebeuren en of alle personages nog wel oké zijn. Daarnaast zorgt het duistere kantje van het verhaal er ook voor dat je echt wel verder wil lezen.
Hoewel het boek wel snel leest, leest het helaas niet altijd even vlot. En dat lijkt een beetje te liggen aan de vertaling. Sommige woorden of termen werden net iets té letterlijk vertaald. Daarnaast werden er ook enkele woorden/termen vertaald waarvan we gewoon de Engelse versie in het Nederlands gebruiken, waardoor de vertaling naar het Nederlands heel vreemd las. Een voorbeeld is back-to-school, een term die quasi elke winkel in België en Nederland gebruikt voor hun marketing rond die tijd van het jaar. Back-to-school werd in het boek vertaald als weer-naar-school, een begrip dat ik persoonlijk nog nooit gehoord heb en dat dus (bijna) nooit gebruikt wordt in het Nederlands. Zo waren er nog wel enkele verschillende vertalingen die best vreemd aanvoelde en dat zorgde er dus voor dat het boek niet altijd even vlot las.
Daarnaast leest De raven ook wat jonger dan je verwacht. Het ene hoofdpersonage zit in het eerste jaar van de universiteit en is dus rond de 18 jaar en het andere hoofdpersonage zit in het derde jaar van de universiteit en is dus rond de 20 jaar. We zitten dus met personages aan de ‘oudere’ kant van YA, het verhaal las echter veel jonger waardoor je als lezer vaak vergeet dat de personages eigenlijk die leeftijden zouden moeten voorstellen. Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met een boek dat ‘jong’ leest, maar als daardoor je personages jonger aanvoelen dan ze zijn, is er wel een probleem. Nu, dat het boek jong leest, is niet iets dat je leest in de Engelse recensies van dit boek, dus ik denk dat het ook weer aan die vertaling kan liggen. Dat dus door bepaalde woordkeuzes en zinsconstructies het boek wat jonger leest in het Nederlands dan in het Engels.
Een ander ‘vreemd’ element aan dit boek is dat de personages zich niet consistent gedragen. Je leest het verhaal uit twee perspectieven, van Vivi en van Scarlett. Maar wanneer je bijvoorbeeld van Vivi’s perspectief over Scarlett las was Scarlett een helemaal ander persoon dat zich compleet verschillend gedroeg dan wanneer je vanuit Scarletts perspectief las over haarzelf. En natuurlijk kan iemand anders lijken vanuit een iemand anders’ perspectief, maar het was gewoon niet meer geloofwaardig dat die ‘twee Scarletts’ eigenlijk dezelfde zijn. Omgekeerd gelde dat ook voor Vivi, maar nog iets minder hard dan bij Scarlett.
Een laatste puntje dat vraagtekens oproept bij dit boek is de magie en hoe die precies werkt. Af en toe kreeg je wel een beetje informatie over hoe het werkt, maar na het lezen van het boek kan je moeilijk zeggen hoe het nu precies werkt. Want het ene moment hebben we tarotkaarten nodig om aan magie te kunnen doen, maar dan een ander moment niet meer. Waarom ze die ene keer wel tarotkaarten nodig hadden en die andere keer niet is nooit goed uitgelegd. Een ander voorbeeld is dat Scarlett ergens in het begin van het boek zegt dat magie gebruiken haar moe maakt, maar dan naar het einde toe maakt magie niemand meer moe. Het voelde dus nogal hard aan alsof de magie was wat het op dat moment in het verhaal moest zijn om ofwel conflict te creëren ofwel conflict op te lossen en er dus niet echt ‘regels’ zijn rond hoe die magie nu concreet werkt.
Wel een leuk punt van De raven is de diverse cast. In de sociëteit zitten meisjes van alle huidskleuren en dat is natuurlijk altijd een dik pluspunt.
Dus over het algemeen is De raven een divers boek dat erg spannend is, maar waar wel nog enkele werkpunten aan zijn die er beter niet ingezeten hadden. Daarom gaf ik het boek 3 sterren.
*Dankjewel aan L&M books en Blossom Books voor het recensie-exemplaar. Dat heeft echter geen invloed op mijn meningen rond dit boek of op de zaken die in deze recensie staan.*
margereads 